อิสระที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่ในทางโลก ต้องเป็นทางธรรม

มองแค่เปลือกเห็นเปลือกมิเห็นแก่น               ใครเล่าเห็นแกนกระพี้อันเอ่ยขาน
แวะทายทักปราศรัยคราวพบพาน                    แม้นมิแตกฉานอาจเห็นความจริง

หลายคนอยากมีอิสระ อยากเป็นเจ้านาย เป็นคนธรรมดา ก็อยากเป็นคนพิเศษ จะได้ทำตามใจที่ตนต้องการ ไม่ชอบโดนบังคับ

 

ตอนเรียน ต้องขอเงินจากผู้ปกครอง...เราก็อยากทำงาน "จะได้มีอิสระ" หาเงินใช้เองได้ 

ตอนทำงาน เจอหัวหน้าโหด อยากได้เงินเดือนมากๆ...ก็อยากเติบโตเป็นหัวหน้าบ้าง "จะได้มีอิสระ" มีลูกน้อง มีอำนาจ 

ตอนเป็นหัวหน้า เจอเอ็มดี/ซีอีโอ สั่งงานหนัก...ก็อยากเป็นเอ็มดี/ซีอีโอบ้าง "จะได้มีอิสระ" บริหารบริษัทได้ทั้งหมด แถมได้เงินเดือนเยอะๆ

ตอนเป็นเอ็มดี/ซีอีโอ เจอผู้ถือหุ้นบีบหนัก จะเอายอดขาย ให้ขยายโรงงาน เพิ่มกำไร...ก็อยากเป็นเจ้าของกิจการบ้าง "จะได้มีอิสระ" จะได้สั่งคนได้ทุกคนได้ 

ตอนเป็นเจ้าของกิจการ เจอลูกค้าโหด เอาแต่ใจ ต่อราคาจนกำไรหด...ก็อยากเลิกทำธุรกิจ มาเป็นนักลงทุน "จะได้มีอิสระ" ไม่ต้องฟังใคร

ตอนเป็นนักลงทุน เจอรายใหญ่ปั่นหุ้นจนหัวหมุน เจอตลาดผันผวนหนัก เศรษฐกิจในประเทศไม่แน่นอน เศรษฐกิจต่างประเทศชะลอตัว เจอนักลงทุนต่างชาติที่มีเงินมากกว่า/กองทุนที่มีข้อมูลมากกว่า เอาชนะตลอด...ก็อยากออกไปอยู่เฉยๆ เอาเงินฝากแบงก์ "จะได้มีอิสระ" ไม่ต้องง้อใคร

ตอนไม่ต้องง้อใคร...ก็แก่ซะแล้ว ไม่มีแรงทำอะไร "อยากมีอิสระ" ไม่ต้องกลัวความแก่/ความตาย พอมาถึงขั้นนี้ ก็จนปัญญา เพราะเจอความจริงว่าไม่มีใครหนีความแก่/ความตาย ได้พ้น

เรื่องราวข้างต้นช่วยบอกเราว่า "อิสระที่แท้จริง" นั้นไม่มี ... ทุุกคนต้องเผชิญข้อจำกัดของชีวิตกันทั้งสิ้น ไม่ว่าคนจนที่สุด หรือ รวยที่สุด...ดังนั้น อย่าเปรียบเทียบ อย่าคาดหวัง แต่ทำชีวิตให้ดีที่สุด ให้มีประโยชน์กับตัวเองและคนรอบข้างมากที่สุด ภายใต้ข้อจำกัดที่มีอยู่อย่างพอดีและไม่เดือดร้อนตนและคนอื่น

อิสระที่แท้จริงนั้น ความจริงก็มีอยู่ แต่ไม่ใช่ในทางโลก ต้องเป็นทางธรรม (อริยสัจ 4)